بسم الله الرحمن الرحیم

در ایام قدیم برده داری رایج بوده و اکنون حرفی از آن نیست. اما در سازمان مطبوع ما شکل نوین آن دیده می شود.

زمانی که در قم خدمت می کردم از یکی از مراکز بهزیستی که به بخش خصوصی واگذار شده بود بازدید کردم . کارشناس پرستاری که در آن مرکز در حد خدمتکار کار می کرد و حتی زیر بیماران را عوض می کرد 50 هزار تومان حقوق می گرفت. از علت که جویا شدم گفتند اینجا یک مؤسسه خیریه است . اینها برای خدا کار می کنند . بقیه اش را از خدا می گیرند.

 با خودم گفتم که با یک مرکز خصوصی و خیریه طرف هستم و نحوه ی مدیریت آن خیلی به من مربوط نمی شود. اما...

اما اکنون که در استان اصفهان خدمت می کنم می بینم که این جواب تسری پیدا کرده و اکنون از مدیران برخی شهرستانها و بالاخص از مدیرکل استان نیز شنیده می شود. 

بسیار جای تاسف دارد. من دلم به حال خودم و همه همکارانم در تمام کشور می سوزد و غمگینم از بابت وجود مدیرانی که از خاطر برده اند که وظیفه آنها خدمت به جامعه هدف و حمایت از کارکنان خودشان است.

در خیلی از ادارات و سازمانها تا حق الزحمه معلوم نباشد ، تا تکلیف گواهی آموزشی معلوم نشود و تا پاداش و امتیاز دادن در کار نباشد کاری انجام نمی شود. آنها فهمیده اند که رفاه کارکنان افزایش انگیزه و بهبود عملکرد را بدنبال دارد . در بهزیستی بدون توجه به همه این موارد کار انجام می شود ولی حتی در پرداخت حق و حقوق کارکنان کوتاهی می شود و ...

برده بودن یعنی کار بی مزد کردن و خوردن قرص نانی تا توان کار کردن داشته باشی. گاهی با زور است مثل آنچه در قدیم بود و گاهی به روش امروزی.

ما قسم خورده ایم که خدمت کنیم ولی هرگز اینگونه رفتار ظالمانه را نه می پذیریم نه می بخشیم.  آنکه مسئول است و اقدامی نمی کند را دعا می کنیم تا هدایت شود و اگر هدایت نشود به خدایش می سپاریم. خداوند اندیشه ظالم را به خودش برگرداند ، قشر  مددجو و توانخواه را به لطف خود از خدمات آنان بی نیاز سازد و کارمند بهزیستی را به لطف خود وسعت روزی و توان خدمت روزافزون مرحمت فرماید و عدالت را به دست اهلش بر سر همگان سایه گستر نماید. انشاءالله

پیشگیری -  دکتر قاسم اف